SPLIT, Hırvatistan – Rakiplerini yendikleri ve madalyalarını almak için bir araya geldikleri zafer anlarında, bazı çocukların üzüntüye kapıldığı, gözlerinden yaşlar süzüldüğü anlardı.
Ukrayna’nın en iyi futbol takımı Shakhtar Donetsk’in genç takımlarından birini temsil eden 13 ve 14 yaşındaki gençlerin karışımı, onlara savaştan sığınacak bir sığınak sağlayan Hırvat şehri Split’te yeni bir turnuva kazanmıştı. Her birine madalya takdim edilirken, takıma da galibiyet münasebetiyle kupa verildi.
Şanslı olanlar anneleri ile kutlama yapıp fotoğraf çektirdi. Yine de çoğu için kimse yoktu.
İkizlerine Hırvatistan’a kadar eşlik edebilen ancak aynısını yapamayan aileler için hissettiğini söyleyen Natalia Plaminskaya, “Bir anne olarak bunu hissediyorum” dedi. “Onlara sarılmak, onlarla oynamak, kendilerini daha iyi hissetmelerini sağlamak istiyorum.”
Rusya’nın bu yılın başlarında Ukrayna’yı işgal etmesinden sonraki ilk çılgın günlerde, Doğu Avrupa’nın güçlü kulüplerinden biri olan Shakhtar Donetsk, ekiplerini ve personelini zarar görmeden tahliye etmek için hızla harekete geçti.
Ancak Shakhtar’ın gençlik akademisinden çok sayıda oyuncu ve personelin de sığınağa ihtiyacı vardı.
Telefon görüşmeleri yapıldı. Otobüsler düzenlendi. Ancak kararların çabuk alınması gerekiyordu ve yolculukta çocuklara sadece bir düzine anne eşlik edebildi. (Savaş zamanı kuralları, babalarının – aslında 18 ila 60 yaşları arasındaki tüm savaşan erkekler – Ukrayna’da kalmasını gerektiriyordu.) Diğer aileler farklı seçimler yaptı: kocaları ve akrabalarıyla kalmak, erkek çocuklarını yalnız göndermek. Seçeneklerin tümü kusurluydu. Kararların hiçbiri kolay değildi.
Üç ay sonra, ayrılığın, yalnızlığın ağırlığı – her şeyin – bedelini ödedi.
Shakhtar’ın genç takımlarını yöneten Edgar Cardoso, “Bu bir kabus, bu bir kabus” dedi. Shakhtar grubunun geçici evi haline gelen Hırvatistan’daki sahil otelinin duvarları içindeki atmosferin ne kadar kırılgan hale geldiğinin altını çizmek için sözlerini tekrarlıyor. “Duyguların artık zirvede olduğunu görüyorsunuz.”