Dokuz çıplak insan, bir heykel bahçesindeki heykeller gibi çimenlik bir çimenliğin üzerinde poz veriyor: ayakta duruyor, oturuyor, çömeliyor, hareketsizlik içinde uzanıyor. Işık sıcak ve parlak ama melankolik bir müzik çalıyor. Koreografi ikilisi Chameckilerner’in (Rosane Chamecki ve Andrea Lerner) kısa ve özenle bestelenmiş yeni çalışması olan ve prömiyeri Cuma günü Chocolate Factory Theatre’da yapılan “Aging Prelude”a girerken sizi karşılayan sahne bu.
Yaşları 20’li yaşlardan 70’li yaşlara kadar değişen sanatçıların duruşlarında Degas’nın “İspanyol Dansçısı” (Jailyn Phillips-Wiley, bir kolu başının üzerine kıvrılmış, diğer kolu gövdesinin önünde) gibi arka eserleri tanıyabilirsiniz. ); ya da Rodin’in “Düşünen Adamı” (Çimlerin arasındaki bir ağaç kütüğünün üzerinde kamburu çıkmış, çenesini dayamış halde oturan Ted Johnson). “Yaşlanma Prelüdü”nün fiziksel sözlüğü tarih boyunca resim, heykel ve fotoğrafta kullanılan nü görüntülerinden gelmektedir. Koreograflar kaynak materyal konusunda netler ve bu görüntüleri tiyatro lobisindeki bir duvarda sergiliyorlar.
Bu sanat eserleri, bedenleri zamanın tek bir anında yakalayıp konularını sıklıkla fetişleştirir veya idealleştirirken, “Yaşlanma Prelüdü” daha çok zamanın bir bedeni nasıl değiştirdiği ve işaretlediğinin yanı sıra bedenin kendine dair algısıyla da ilgileniyor. Değişim üzerine bir meditasyon olan bu 45 dakikalık çalışma aynı zamanda yeni bir başlangıç. New York merkezli Brezilyalı ikili Chemeckilerner, on yılı aşkın bir süre son derece fiziksel ve psikolojik dans çalışmaları yaptıktan sonra 2007’de son olarak çerçeveledikleri eseri sundu. “Çıkış”, kendi ifadeleriyle “sanatsal bir varlık olarak kendilerini yok etme kavramını” araştırdı: kariyerleri için bir “cenaze töreni”. “Yaşlanma Prelüdü” sessiz bir diriliş.
Paul Parreira’nın müziği, döngüsel tıngırdamaları ve yankılanmalarıyla mekanı kaplarken, sanatçılar uzun bir süre hareketsiz kalıyor. Seyirci, çimenlik alanı çevreleyen oyuncu kadrosunun hizasında oturuyor (Taylor Friel’in set tasarımı). Bria Bacon, açılış pozunu bırakıp başka bir yere yürüyen ve sanat tarihinde yeni bir pozisyona geçen ilk kişi oldu. Müzik yavaş yavaş kayboluyor, geriye sadece hafif bir tik-tak sesi kalıyor ve o da eninde sonunda kaybolacak. Bobbi Salvör Menuez kambur duruyor ve gevşek yumruğunu kaldırıyor, neredeyse sessizliğe doğru konuşuyor: “Elimde bir kurbağa var.”
Bu, Charles Ray’in 2009 tarihli “Kurbağalı Çocuk” heykelinin bir açıklamasıdır ve diğer sanatçılar da aynı şeyi yaparak, somutlaştırdıkları figürlere gerçekçi bir şekilde ses veriyorlar. Jody Oberfelder, “Parmaklarım bulutların içinde süzülen Tanrı’ya ulaşıyor” diyor. Phillips-Wiley, “Kıyıya doğru süzülen büyük bir deniz tarağı kabuğunun üzerinde duruyorum” diyor.
Yer ve poz değiştirme hızı sorunsuz bir şekilde arttıkça (bu işin zevki tempodur) sanatçılar kendilerini tanımlamaya başlıyorlar. Yara izleri, dövmeler ve asimetriler, kaybedilen veya edinilen fiziksel özellikler, sahnede ağaç gövdesinin halkaları gibi biriken deneyim katmanları hakkında yorum yapıyorlar. Parlak kırmızı bastonla yürüyen Anne Gridley, “Harekete yardımcı cihazları yedi yıl önce kullanmaya başladım” diyor. Cristina Latici (uzun süredir Chameckilerner dansçısı) “Bu yara C kesitine ait” diyor. “Vücudum ne zaman gerilir”, “bedenim ne zaman rahatlar”, “bedenim arzu ederse” cümlelerini tamamlarlar. Giderek daha çok kendimizi onlarda görebiliyoruz.
Pozlar daha ortak hale geldikçe, bireysel ifadeler daha çok bir sohbet gibi gelmeye başlıyor: beş sanatçı bir daire içinde birleşiyor; dört kişi bir sıra halinde el ele tutuşuyor; üçü yedek şarkıcılar gibi bir araya geliyor. Bedenlerin – insanların – izolasyondan ziyade ilişki içinde olduğu duygusu, işin son anlarında daha da derinleşiyor.
Hafifliği ve sadeliğiyle “Yaşlanma Prelüdü” neredeyse hafif geliyor – ben hazır olmadan bitti – ama aynı zamanda tamamen gerçekleşti. Belki de başlığın “Prelüd”ü daha fazlasının geleceğini işaret ediyor ya da belki de budur, tek başına bir başlangıç, bilinmeyene bir açılım.
“Yaşlanma Prelüdü”
28 Ekim’e kadar Queens Çikolata Fabrikası Tiyatrosu; Chocolatefactorytheater.org.
